Vertrouwen op je gevoel: hoe doe je dat?

Hoe vertrouw je op jouw gevoel?

Mannen groeien op in een wereld waarbij ze continu in strijd zijn met meningen en oordelen van verschillende partijen. Onze ouders willen dat we gelukkig zijn maar ook een stabiel inkomen hebben en een fijne plek om te wonen. De maatschappij verwacht van ons dat we een bepaalde status behalen binnen bepaalde kringen, dat mensen tegen ons opkijken en we ons begeven binnen een specifieke sociale kring. Onze partner verwacht van ons dat we sterk zijn, aanwezig, empatisch en betrokken.

Waardoor wordt jouw gevoel beïnvloed?

Dat zijn nogal wat partijen waar je rekening mee moet houden. En daar houdt het niet op want nog veel belangrijker is om jezelf af te vragen: wat vind ík belangrijk? Hoe kan ik het beste afwegen wat ik wil in combinatie met wat van mij wordt verwacht, en hoe weet ik dat wat ik voel klopt en mag en goed is?

Je gevoel wordt beïnvloed door al deze partijen en het is de kunst om enerzijds al die perspectieven in overweging te nemen en tegen elkaar op te wegen, anderzijds om ze te vergelijken met wat jij denkt en voelt, om met als basis jouw intuïtie een eindbesluit te formuleren.

Waarom kan het lastig zijn om je gevoel te volgen?

Hoe ouder je wordt hoe beter je (als het goed is) op je eigen gevoel kan bouwen. Maar dat ligt heel erg aan hoe sterk je in je eigen schoenen staat.

Stel je voor, een jongetje van 10 jaar oud woont bij zijn ouders die lief zijn en goed voor hem zorgen. Hij heeft een fijn leven. Hij is intelligent en heeft een sterke mening, maar hij zou de zoon van zijn ouders niet zijn als die niet ook een sterke mening hadden. Dat houdt in dat iedere keer dat dit jongetje zijn mening uit, zijn ouders die van hen nog net iets sterker uiten waardoor zijn eigen mening wordt overstemd.

Hij wil op voetbal, zijn ouders zetten hem op hockey. Op de middelbare school wil hij gaan voor de profielkeuze Cultuur en Maatschappij maar zijn ouders overtuigen hem dat hij met Economie en Maatschappij meer kan. Dan gaat hij studeren en wil hij het liefst naar de filmacademie, maar met de input van zijn ouders meldt hij zich aan voor een studie Rechten.

Iedere keer dat deze jongen een idee heeft over hoe hij zijn leven wil inrichten adviseren zijn ouders hem iets anders. Iedere keer dat hij dat advies opvolgt gebeuren er twee dingen. Enerzijds maakt hij zijn ouders blij, ook denkt hij dat zij alles het beste weten want zij zijn volwassen en ervaren, dus hun besluit zal wel het juiste zijn. Anderzijds voelt hij van binnen dat er iets niet klopt. Hij luistert niet naar zijn gevoel en hij volgt niet zijn intuïtie. Zijn lichaam probeert hem dat te vertellen maar als jonge jongen daarnaar luisteren is lastig, want dat gevoel is niet ‘tastbaar’, het heeft geen letterlijke stem. Dat hij als 10-jarig jochie ging hockeyen in plaats van voetballen, dat was nog niet zo erg. Hockey was ook gezellig, het was een teamsport en daar ging het om. Maar hoe ouder hij werd hoe zwaarder de beslissingen wogen die hij maakte op basis van de mening van zijn ouders, want die besluiten begonnen langzaam zijn leven te vormen.

Hij is nu volwassen en het wordt tijd dat hij er eens achter gaat komen of wat hij voelt goed is of juist niet. Wanneer mag hij zijn intuïtie volgen, wanneer is die stem van zijn ouders of van de maatschappij juist een engel op zijn schouder of een duivel? Het wordt tijd dat hij luistert naar zijn eigen gevoel.

Hoe leer ik te vertrouwen op mijn gevoel?

Als je gewend bent om te luisteren naar anderen over hoe jij je eigen leven moet leiden, dan is het lastig om die boeg ineens om te gooien. Net als dat het tijd kost om vrienden te vertrouwen, een nieuwe partner of een manager. Hoe vaker je je partner vraagt om advies en dat advies blijkt jou op een positieve manier te helpen, hoe meer je je partner in de toekomst zult vertrouwen. Zo werkt het ook met je onderbuikgevoel. Hoe vaker je luistert naar jouw gevoel (en niet dat van anderen) en hoe vaker dat voor jou goed uitpakt, hoe vaker je in de toekomst ook zal luisteren naar dat gevoel en erop zal kunnen vertrouwen. Wat betekent dat? Je zal in het begin risico’s moeten nemen, risico’s om je eigen gevoel te verkiezen boven dat van anderen. We geven twee voorbeelden:

1. Ik wil ontslag nemen bij een baan die goed verdient en veel status geeft

   Je bent doodongelukkig met je baan. Iedere dag start je met tegenzin je laptop op en het zuigt energie. Het allerliefst wil je vandaag nog ontslag nemen. In je achterhoofd hoor je je ouders al zeggen “je moet eerst een nieuwe baan hebben voordat je deze opzegt!”, maar je hoort je onderbuikgevoel schreeuwen dat jouw ongelukkige gevoel en de sleur die je ervaart zwaarder weegt dan de opinie van je ouders. Dit trek jij zo niet langer.

   

   Het risico: jij zegt die baan op en je krijgt veel weerslag van je ouders, partner of anderen om je heen. Je gaat discussies met je ouders aan die veel energie kosten. Je moet jezelf verdedigen en verklaren en ze begrijpen je totaal niet. Hetzelfde geldt voor sommige vrienden, ze snappen totaal niet dat jij die baan met veel status en geld zomaar opgeeft. Kortom, enerzijds ervaar je een fijn en positief gevoel doordat je luistert naar je onderbuikgevoel, anderzijds ervaar je de negatieve invloed die dit besluit op je heeft, namelijk weerstand van je ouders, vrienden en de maatschappij.

   Hoe los je dit op? Je legt uit dat je van je baan doodongelukkig werd. Je legt uit dat het jouw leven is en jij bepaalt wat er in je leven gebeurt. Je bent nu volwassen en ze moeten je behandelen als volwassene. Ze mogen advies geven maar alleen zoals ze dat ook zouden geven aan een neef of een vriend of vriendin. Aan je vrienden vertel je min of meer hetzelfde. Word je niet begrepen? Verkondig dan dat je het onderwerp liever niet meer met hen bespreekt totdat ze zich beter proberen in te leven, omdat het jou een vervelend gevoel geeft en je daar niet op zit te wachten. En straal zelfvertrouwen uit (ook al heb je dat niet de hele tijd) om te laten zien dat je achter jouw keuze staat.

2. Ik wil het uitmaken met mijn partner want ik zit al een hele tijd in een relatie waar ik niet gelukkig van word

   Je bent al jaren (of korter of langer) samen met je partner. Alhoewel jullie veel van elkaar houden en er misschien zelfs op het oppervlak niet veel lijkt ‘mis’ te zijn- niemand gaat vreemd, jullie zijn lief voor elkaar- heb je steeds een vreemd gevoel in je onderbuik dat er iets niet klopt. Kan je het verklaren? Nee, absoluut niet. Het is een gevoel, jouw gevoel, en ondanks dat die geen levensechte stem heeft is die stem waardevoller dan die van wie dan ook. Je besluit het uit te maken met je partner.

   Het risico: je wordt niet begrepen. ‘Waarom maak je het uit?!’, ‘Jullie hebben nooit problemen!’ en ‘Maar jongen toch, iedereen heeft mindere periodes in een relatie. Aan relaties moet je blijven werken!’. De weerstand van mensen om je heen lijkt oneindig. Je vrienden snappen er ook niks van. ‘Maar we zouden met z’n allen op vakantie gaan!’ en ‘Jullie zijn zo leuk samen!’. Deze eerste fase doorkomen is dan ook de lastigste. Jouw intuïtie wordt in deze periode keihard getest. Je gaat je afvragen of die wel klopt en of je er wel goed aan doet, je gaat twijfelen aan je eigen gevoel.

   Hoe los je dit op? In deze periode leer je onderscheid te maken tussen wat belangrijk is en wat niet. Enerzijds de meningen van je omgeving en anderzijds het sterke onderbuikgevoel wat jou vertelt wat jij zelf wil. Eventueel kun je aan je omgeving specifieke dingen benoemen over waarom jij denkt geen levensmatch te zijn met je partner (jullie visies op belangrijke levenszaken zijn anders, jullie hadden onnodige discussies of jullie toekomstdoelen zijn te verschillend), maar het kan ook dat je (nog) echt geen idee hebt waarom jouw onderbuikgevoel zegt dat je het moet uitmaken. Als je te maken hebt met het laatste kan je ervoor kiezen om aan je omgeving rustig uit te leggen dat je tijd nodig hebt voor jezelf om wat dingen uit te zoeken. Dat ook jij niet precies alle antwoorden hebt, maar dat zij erop moeten vertrouwen dat jij doet wat het beste is voor jezelf en dat dat het belangrijkste is. Sommigen zullen de zaak daarmee laten rusten, en aan de mensen die alsnog continu de discussie willen aangaan leg je respectvol uit dat je het onderwerp voorlopig even liever niet met ze bespreekt.

   

Je gevoel volgen gaat met vallen en opstaan

Je gevoel volgen betekent niet dat alles altijd vlekkeloos verloopt en daarom komen er risico’s bij kijken. Het gaat er niet om dát je het risico neemt en dat je af en toe de fout in gaat en keihard op je bek gaat, het gaat erom dat wanneer je op je bek gaat dat je daar zelf voor hebt gekozen, en niet omdat een ander zei dat je het moest doen. En iedere keer dat iemand tegen je zegt “Ik zei het je toch” of “Had dan naar mij geluisterd” is het verstandig om je daar even helemaal niks van aan te trekken. Hoe vaker je je gevoel volgt hoe makkelijker het zal worden.