Bob Dylans circus
Bob Dylan is al ruim een halve eeuw een van de grootste artiesten die we rijk zijn. Scorsese maakte eerder een documentaire over de beginjaren van Dylans carrière die ook voor een groot deel over de folkbeweging in New York ging. In 1966 had Dylan het even gehad met al dat getour. Acht jaar lang beklom hij nauwelijks een podium. Na een succesvolle tour met The Band een jaar eerder, was hij in 1975 definitief terug. Zijn nieuwe tour gaf hij de vorm van een circus dat Rolling Thunder Revue ging heten. Dylan en een keur aan bevriende artiesten trokken als een stelletje ongeregeld wild feestend in een bus kriskras door Amerika. Iets van die magie probeert Scorsese’s docu te vangen.
Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese
Dat is de volledige naam van Scorsese’s eerste project voor Netflix en het resultaat is wisselend. Gelijk vanaf het begin is duidelijk dat dit niet zomaar een standaard documentaire gaat worden. De film opent met honderd jaar oud filmmateriaal van een goocheltruc. Vier minuten later komt Dylan zelf voor het eerst aan het woord. Hij probeert te omschrijven dat hij de tour niet als standaard revue vormgaf, maar onderbreekt zich en noemt zijn omschrijving ”clumsy bullshit.” Het is lang niet het enige eigenaardige aan deze docu.
Onwaarheden en fabricaties
Voor wie Rolling Thunder Revue nog volledig fris wil bekijken, lees niet verder, want: spoilers. Het punt is namelijk dat er een aantal onwaarheden verteld wordt. Meerdere personen die in de docu aan het woord komen, bestaan helemaal niet echt. Dit lijkt met opzet door Scorsese gedaan te zijn. Er komt een filmmaker genaamd Stefan van Dorp aan het woord die gefilmd zou hebben backstage. In werkelijkheid heet hij Martin von Haselberg, de echtgenoot van zangeres Bette Midler. En Dylan doet vrolijk mee aan de grap, als hij vertelt hoe niet iedereen even goed overweg kon met Van Dorp.
En daar blijft het niet bij. Congreslid Jack Tanner geeft een interview in de film. Dit is in werkelijkheid een karakter uit de serie Tanner ’88 gespeeld door Michael Murphy. Ook Jim Gianopulos geeft een interview. De baas van Paramount Pictures claimt dat hij de tour promotor voor Rolling Thunder Revue was (en dat het idee van hem kwam) – onwaar. Ook actrice Sharon Stone verschijnt in de film. Zij vertelt hoe ze zich op haar zeventiende bij de tour voegde. Ze schetst hoe Dylan haar inpalmde met een privéconcert en geïnsinueerd wordt dat dit tot meer leidde tussen de twee. Het is niet met zekerheid te zeggen, toch lijkt dit hele verhaal gefabriceerd te zijn.
Het draait om de muziek
Wat moeten we hiervan maken, Martin? Is het minachting voor Dylans tour? Dat zal het niet zijn. Misschien iets met alle goochelbeelden in de docu en de maskers die tijdens de tour werden gedragen? Zou kunnen. Scorsese speelt duidelijk met feit en fictie. Het zijn leuke grappen, maar voor de gemiddelde kijker is het op deze manier haast onmogelijk vast te stellen wat waar is en wat niet. En dat is jammer. Want er zitten zeker waanzinnige beelden in Rolling Thunder Revue, beelden die ook de trouwste Dylan-fan nog niet gezien had.
Door dit alles wordt Rolling Thunder Revue een wat eigenaardig stuk film. Wat het echter wel doet, is een goede indruk geven van het wilde gefeest, de absolute chaos en de totale ongeremde sfeer van Dylans rock ’n roll circus. Het beste wat je kan doen is je focussen op de beelden van de optredens, want die zijn bovenal indrukwekkend, haarscherp en perfect gefilmd. Nu op Netflix te zien.
Ben jij een echte muziekfanaat? Misschien heb jij de allereerste generatie iPod nog wel ergens in huis liggen.