Hoe komt men tot deze bewering?
Een bepaald soort muizen is erg monogaam en gericht op een gezin. Een ander soort muizen hebben juist de naam nogal veel van partner te wisselen. Wanneer er echter gespeeld wordt met het DNA van deze muizen, zie je ineens een grote verandering. Wanneer twee stofjes uit het DNA van de monogame muis worden gehaald veranderen, ze ineens in rondtrekkende beestjes. En wanneer je aan de andere kant een bepaalde stof juist toevoegt aan het DNA van de losbandige muizen, zal hij zich ineens gaan settelen. Vandaar dat de bewering wordt gedaan dat DNA een rol speelt bij vreemdgaan. Maar het blijft toch echt vooral gewoon je eigen keus, zo bevestigt ook een arts.
Het is een conclusie die wordt getrokken uit een onderzoek dat niet per se kan worden toegepast op mensen en bovendien is het bewijs niet heel erg overtuigend.
Een bepaalde menselijke stof zou wel in verband kunnen staan met vreemdgaan
Ook naar het verband tussen vreemdgaan en het menselijke DNA is regelmatig onderzoek gedaan. Een klein aantal van die onderzoeken toonden een verband aan. Het stofje waar het dan om zou gaan is vasopressine, een menselijk hormoon en neurotransmitter. Dit hormoon heeft invloed op empathie, vertrouwen en seksuele verbondenheid. Vrouwen die bepaalde varianten in hun DNA hebben, zouden eerder geneigd zijn om vreemd te gaan. Dit verband is niet gevonden bij mannen, maar toch wordt beweerd dat dragers van dit type gen biologisch geprogrammeerd zijn om te gaan rondkijken.
De meeste onderzoeken tonen echter weinig verband aan
Tegenover die paar onderzoeken die dus een eventueel verband laten zien staan heel veel onderzoeken die geen uitkomsten in die richting hadden. Ook onderzoeken naar vasopressine leverden weinig op. Bepaalde studies vonden dan weer wel een verband tussen Oxytocine en ontrouw, maar dat weerleggen andere onderzoeken dan weer. Al met al leveren de onderzoeken dus geen eenduidig antwoord op en kunnen we dus ook geen definitieve conclusie trekken. Waarschijnlijk zal in de toekomst meer duidelijk worden over het verband tussen DNA en vreemdgaan. Tot die tijd kun je waarschijnlijk gewoon aannemen dat het korte antwoord op de vraag of ontrouw te maken heeft met je DNA, nee is.
Als je toch bent vreemdgegaan, dan moet je nog overwegen of je het wel of niet moet vertellen.