“De bom over onze dochter”
Op Reddit schreef de man: “Mijn vrouw en ik hadden ruzie, toen versprak ze zich en zei ze dat onze dochter niet mijn kind is. Ik trok een strak gezicht en besefte het niet, maar zij realiseerde zich heel goed wat ze zei en ging meteen naar bed. Toch bleef het in mijn hoofd spoken of mijn dochter wel echt van mij is, straks ben ik niet de vader.”
De man had een DNA-test gedaan, waaruit bleek dat het inderdaad niet de vader is. Hij confronteerde zijn vrouw ermee en ze begon te smeken niet van haar te scheiden, maar dat was wel wat hij wilde. Zijn familie en vrienden vonden dat hij zijn vrouw en dochter uit zijn leven moest zetten.
Afstand nemen van het kind?
Hij wilde niks meer met het kind te maken hebben en wilde ook niks meer voor haar betalen en betrokken zijn bij de opvoeding. Het kon hem niks meer schelen hoe het met zijn vrouw en haar kind zou gaan, al zouden ze dakloos worden. Volgens hem heeft zijn vrouw het verdiend vanwege haar affaire.
Er was heel wat commentaar op het verhaal, vanwege de daden van de man. Veel mensen op Reddit vonden dat hij best boos mag zijn, maar zijn dochter kan er niks aan doen. Iemand schreef: “Wat je vrouw heeft gedaan is echt vreselijk, maar je dochter heeft er niets mee te maken. Je bent misschien niet dé vader van je dochter, maar wel een vader. Ze is pas negen jaar. Als je haar in de steek laat zal ze ongelofelijk veel pijn hebben, voor altijd. Denk er nog even over na.”
Een ander voegde toe: “Je vrouw heeft iets onvergeeflijks gedaan, maar ik kan niet begrijpen hoe je al je gevoel voor een kind kunt verliezen, dat je negen jaar hebt zien groeien. Ze vertrouwt je en houdt van je. Een onschuldig kind, dat jou niks verkeerd heeft gedaan.”
“Hoe ben je gestopt met van haar te houden, omdat ze niet je biologische kind was? Doen al de herinneringen en dromen je niks meer? Ik verplicht je niet om in haar leven te blijven. Het is gewoon deprimerend hoe een ouder zijn kind zo kan afstoten.” Hoe kijken jullie tegen deze pijnlijke kwestie aan?