Nicaragua
Kapot, oververhit en emotioneel kwam ik na bijna 20 uur aan in Nicaragua. Maar wat een land! Spontaan verdwenen al mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Zo veel kleuren, zo veel indrukken. Aan stoplichten doen ze niet, voorrang krijg je door te toeteren en hard genoeg aan te komen rijden. Ondanks dit is Nicaragua het veiligste land van Centraal Amerika, wat inhoudt dat je het minste kans maakt om midden op straat beroofd, bedreigd of verkracht te worden. Meevallertje.
Van vulkaan boarden in Leon en Spaans leren in Granada ging ik naar het kustplaatsje San Juan del Sur, dat bekend staat om haar wekelijkse pool party: Sunday Funday. Drie party hostels stellen hierbij hun zwembad beschikbaar voor een hele dag feesten. Denk aan lekkere muziek en dronken op het strand eindigen, en dat alles zo schaarst mogelijk gekleed. Fun it was.
Om bij te komen boekte ik een paar dagen Island Ometepe, waar je fietsen of scooters kon huren. Als trotse Nederlander – ik miste mijn stalen reus een beetje – koos ik voor het fietsen. Kwam ik tenminste nog aan wat lichaamsbeweging toe. Doe. Dit. Niet. Het eiland was 5 keer groter dan ik dacht en bestond uit enkel zanderige wegen en enorme heuvels. In de volle zon gaat menig man voor een makkelijkere optie.
Mexico
Zonder enige verwachtingen vloog ik naar Mexico. Het ‘o zo gevaarlijke land’ dat in werkelijkheid helemaal niet zo gevaarlijk bleek te zijn. Mexico stal mijn hart. Zo veelzijdig en authentiek is geen ander land. En dan heb ik het niet over Cancun en de rest van de Caribische kust. Ik heb het over Oaxaca – een prachtige, kleurrijke stad in het midden van Mexico, die bekend staat om haar quesadilla’s. Ik heb het over Puerto Escondido – dé west coast surfspot van Mexico, met haar uitgestrekte baaien. Ik heb het over San Cristobal – een levendige stad in het zuiden van het land, waar je uitzichten hebt waar je u tegen zegt. Maya-ruïnes bezoeken, zen worden tijdens een meditatie 3-daagse, Mexico has got it all.
Het enige nadeel is dat de afstanden tussen de steden enorm zijn en de bussen op monopolistische wijze het alleenrecht hebben op het vervoeren van mensen. Hierdoor ben je al snel 11 uur onderweg van stad naar stad. En dat in een nachtbus, waar slapen onmogelijk is, de airco te hoog staat en de buschauffeur de hele rit Spaanse folksongs meeneuriet. Uit het raam turen heeft ook wel iets. Tot slot besloot ik dat de Caribische kust niet overgeslagen mocht worden. Een week lang niks anders doen dan aan het strand liggen, ruïnes bezoeken, kajakken huren en met schildpadden zwemmen. Het leven.
Guatemala
In Guatemala stonden 2 dingen op mijn Amerika bucketlist: de legendarische zwembad rave bijwonen en de Acatenango beklimmen: een actieve vulkaan, die in 1972 voor het laatst uitbarstte. Eerst maar het technofeestje, dacht ik zo. Met mensen van het hostel – Fransen, Ausies, Ieren, allemaal knettergek – happy our indrinken en vervolgens in de taxi naar een verlaten stadsdeel. Waar dezelfde taxichauffeur een stoeltje uitklapte en aan de rand van het lege zwembad drugs begon te verkopen. Feest.
Een paar dagen later was ik fysiek klaargestoomd voor de vulkaanklim. Op 2.000m hoogte werden we gedropt met onze enorme backpacks met winterkleding, een tent, matje, slaapzak en 5 liter aan water. Afzien was dit. Zelfs als je denkt een goede conditie te hebben. Bergschoenen had ik niet bij me, dus het was ruim 6 uur lang wegglijden en verder klimmen. Pas op 4.000m hoogte begon het echte avontuur: de overnachting. Met windkracht 10 sliepen we met zijn vieren in een tent met kapotte rits, dus hebben we hem latino wise zelf met tenttouwtjes dichtgebonden. Thank god sliep ik aan de niet-winderige kant, dus ik heb met mijn muts op en wanten aan heerlijk geslapen. Mijn buurman aan de andere kant van de tent kreeg daarentegen de hele nacht het tentdoek tegen z’n rug aan geslagen en heeft zichzelf in slaap proberen te drinken met een mini flesje tequila. Tevergeefs. De volgende ochtend werden we beloond op een onvoorstelbaar mooi uitzicht over het vulkanenlandschap.
De ideale afsluiting van Centraal Amerika is wat mij betreft Lake Atitlan. Een prachtig meer, waar je je dobberend in kunt bedenken dat het leven allemaal wel meevalt. Aanrader!
Naar eigen invulling
Het grote voordeel van alleen reizen is dat je leert hoe het is om alleen te zijn. En dat beviel goed. Je kunt elke bestemming invullen zoals je die zelf wil. Actief met veel bezienswaardigheden of juist lekker geen reet uitvoeren. Hetzelfde geldt voor het kiezen van hostels. In 9 weken tijd werk je er behoorlijk wat af. Van fancy relaxoorden tot krotten waar om 10:00 a.m. de muziek al wordt aangeknald. Van 12-persoons slaapzalen – en alles wat je je daarbij wilt inbeelden – tot de vriendschappen die ontstaan met de persoon in het stapelbed naast je. Goud.