Na jaren shooten heb je nu je eerste fotoboek gelanceerd over het vrouwelijk lichaam. En ondanks dat je in het verleden veel vrouwen hebt vastgelegd, heb je natuurlijk ook veel mannen gefotografeerd gedurende je carrière. Hoe ben je uiteindelijk op het idee gekomen om je fotoboek in het teken te laten staan van het vrouwelijke lichaam? Wat heeft jou vooral geïnspireerd?
“Ik begon mijn carrière eigenlijk vooral eerst met het fotograferen van mannen in de rapscene. Tijdens het shooten gebruik ik altijd een flitser. Licht is alles voor een fotograaf, en dat wou ik gewoon beter leren begrijpen. Hierdoor ging ik experimenteren en heb ik veel shoots gedaan met natuurlijk licht om te kijken wat het licht nou eigenlijk doet.
Toen kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat dit het mooiste werkt op huid. Zo had ik bijvoorbeeld ook veel contact met vrouwelijke modellen die soms nog niet helemaal goed wisten wat ze nou aan moesten trekken tijdens een shoot. Dus ik dacht laten: we het clean houden, puur huid. Ik vind huid namelijk heel mooi en als daar mooi licht op valt kan je er alles mee, wat een groot verschil kan maken tussen chique en ordinair. Omdat ik voor meerdere mannenbladen veel foto’s heb gemaakt en het altijd in het teken van de man stond, ontstond bij mij het idee om eigenlijk iets te doen waarin we juist de vrouw vieren, en zij ook zichzelf kunnen vieren. Zo is het idee uiteindelijk ontstaan.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Je geeft aan dat Dear Future Me een ode is aan het vrouwelijke lichaam én de mentale reis die daarbij hoort. Welke boodschap wil je de lezers van je boek vooral overbrengen?
“Ik wil de lezers vooral laten zien dat bijna alle vrouwen eigenlijk wel door dezelfde dingen heen gaan. Op een gegeven moment kom je dan toch op een leeftijd dat die struggles, waar je dan als jong meisje zo mee zat, een stuk minder van belang zijn wanneer je ouder wordt. Dit wisselt natuurlijk per leeftijdscategorie, maar ik merkte dat de wat oudere vrouwen het juist helemaal embraced hebben dat ze rimpels krijgen en de borsten wat meer gaan hangen. Het zijn hele mooie brieven die geschreven zijn, die soms bijna bloter zijn dan de foto’s zelf. De boodschap die ik vooral wil meegeven is om zelf eens een Dear Future Me brief te schrijven aan jezelf. Dit is misschien een beetje spannend en lastig, maar het is wel heel mooi om even stil te staan in waar je nu staat.”
Waar komt de keuze voor de vraag ‘wie ben je nou echt’ vandaan en tot welke inzichten ben je zelf gekomen tijdens het maken van dit boek?
“Ik heb voor dit boek ook interviews gedaan met oudere vrouwen met kleindochters, en daarbij merkte ik echt dat de generaties gewoon heel erg verschillen. Onze generatie leeft gewoon totaal anders. Zo sparen we bijvoorbeeld minder en leven we heel erg in het moment. We willen het allemaal heel leuk hebben en dat is ook wel een beetje onze valkuil, want we willen een heel mooi en perfect leven. Dat zie je ook weer terugkomen in al die brieven. Dat de vrouwen eigenlijk gewoon hopen dat ze op een simpele manier gelukkig kunnen zijn, zonder dat ze van alles moeten doen.”
Kun je ons wat meer vertellen over jouw doel, om met dit boek geld op te halen voor goede doelen? En waarom is de keuze gevallen op Pink Ribbon, ActionAid en Return to Sender?
“Eigenlijk is het hele idee van mijn boek tot stand gekomen door een vrouw die borstkanker heeft gekregen en waarvan haar borst geamputeerd moest worden. Ze wilde graag nog voor de laatste keer op beeld vastleggen hoe haar lichaam eruit zag voor de amputatie. Het was een shoot van twee dagen, waarin wij heel veel gesprekken hebben gevoerd hierover. Dit had mij zo geraakt, dat ik na alle klussen die ik in het verleden heb gedaan bij mezelf dacht dat ik ook wel een keer iets terug mag doen. En deze vrouw inspireerde mij om iets voor vrouwen te doen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze staan er in dit boek dan ook echt in voor henzelf, en eigenlijk is het een soort dagboek voor later. En hoe mooi is het dan om met het verhaal van deze vrouwen juist weer iets terug te kunnen doen voor andere vrouwen. De keuze voor Pink Ribbon is natuurlijk door die vrouw met borstkanker gekomen met wie ik de fotoshoot had. Ik ging mij meer in het onderwerp verdiepen en ik schrok toen best van het feit dat 1 op de 7 vrouwen borstkanker krijgt. Geraldine Kemper is ambassadrice van ActionAid en tijdens een shoot met haar heeft dit mij op het idee gebracht mij hier ook voor in te zetten. Return to Sender is van Katja Schuurman en zij wou heel graag wat aan dit goede doel geven hiervoor.”
Ben je van plan om in de toekomst nog meer boeken te gaan lanceren? En zo ja, heb je dan stiekem al wel een idee welke kant je op zou willen gaan?
“Nou, dit is dus best grappig eigenlijk, want tijdens dit hele proces heb ik misschien wel duizend keer geroepen dat ik dit nooit meer zou doen. Het heeft me namelijk zoveel stress gegeven en het hing altijd wel in mijn achterhoofd. Zelfs als ik er niet mee bezig was, wat soms voor een hele lange periode het geval was, dacht ik nog steeds constant over het boek dat ik nog af moest maken. Het hing altijd als een soort wolk boven m’n hoofd, maar nu het einde van het boek in zicht is, ga ik in januari naar Bali. En guess what, ik ben van plan om in Bali alweer te gaan beginnen aan mijn tweede boek.
Dit zal hetzelfde concept worden als Dear Future Me, omdat ik toch het gevoel heb dat er nog heel veel vrouwen zijn die twijfelen. En zo’n eerste boek is altijd nog een beetje spannend en vraag je jezelf af wat het met de lezers zal doen. Best eng eigenlijk, maar met boek twee hoop ik naast onbekende vrouwen, ook meer bekende vrouwen hun verhaal te kunnen laten doen om een mooi vervolg op dit eerste boek te mogen kunnen maken. Verder zit ik nog vol met andere ideeën voor in de toekomst!”
Check de website van Dear Future Me voor meer informatie over het koffietafelboek.