‘Oh, 2019 wordt echt mijn jaar hoor!’
Ja vast, net zoals 2018, 2017 en 2016. Ondertussen ben je bezig aan je derde HBO-opleiding, is je bankrekening droger dan dat goedkope gerecycled toiletpapier en loopt cupido steevast met een grote boog om je heen. Kortom, er is dus weinig anders in vergelijking met de jaren die inmiddels achter je liggen. Begrijp me niet verkeerd, daar is helemaal niets mis mee. Al ’t goeds kost tijd en als jij 10 jaar nodig hebt voor een schooldiploma, so be it – zolang het maar gebeurt. Rome is ook niet in één dag gebouwd (cliché hè).
Toch zijn er ieder jaar weer van die mensen die klaarblijkelijk veel waarde hechten aan een tijdsaanduiding (die wij mensen zelf verzonnen hebben overigens) om daar bepaalde prestaties aan vast te hangen. Zo werkt het natuurlijk niet. Dan kunnen we vanaf dit jaar ook met Sint Juttemis afspreken om een soort van 2e nieuwjaarsdag in het leven te roepen. Mocht je rond die periode nog niets bereikt hebben wat betreft je goede voornemens, dan heb je een soort van ‘Restart Level’ moment. Klinkt belachelijk hè? Toch redeneren veel mensen zo met ingang van het nieuwe jaar.
‘Ja 2018 was echt slecht voor me, zo onverdiend, maar 2019 en ik, dat is een match made in heaven’
Doelen stellen is prima, heel verstandig zelfs. Echter, het nieuwe kalenderjaar heeft niets te maken met dat alles. In alle eerlijkheid lijkt het er bijna op dat men het nieuwe jaar gebruikt als excuus voor het mislukken van het voorgaande jaar. Het is bijna alsof je zegt ‘Ja 2018 was echt slecht voor me, zo onverdiend, maar 2019 en ik, dat is een match made in heaven’. Doet m’n nichtje van 3 ook, praten over denkbeeldige personen.
Een wens ontstaan uit wanhoop, zo lijkt het
Wat we kunnen doen met de jaarwisseling, is terugblikken op het afgelopen jaar. De feiten liggen voor onze neus en afhankelijk van het verloop kun je stellen dat je een mooi, succesvol of tegenvallend jaar hebt gehad. Een logische redenatie. Om dan vervolgens het nieuwe jaar te spiegelen aan het niveau van afgelopen jaar.. sorry, maar dat lijkt bijna een wanhoopspoging in je zoektocht naar geluk.
‘2018 was een fantastisch jaar, ik hoop dat 2019 net zo wordt’, als je het maar hard genoeg schreeuwt gaat het nog werken ook. Ik ben me ervan bewust dat sommigen dit conclaaf als azijnpisserij zullen zien, maar dat maakt niet uit. Ik zie het als een oproep tot bezinning en realisme. Als je wil dat je ergens in slaagt, geef gewoon gas en zet je schouders eronder. Waarom moet je daar 1 januari voor gebruiken?
Stel we zouden nooit begonnen zijn aan een kalender, enig idee hoe groot de paniek dan is? Geen moment om ‘opnieuw’ te beginnen, geen moment om dingen achter je te laten. Want, dan was het vandaag 293564342325 januari en zou de ‘1’ voorgoed uit ons zicht zijn verdwenen. Dit geeft meteen aan hoe belachelijk we redeneren. Alles om onszelf te verzekeren van ‘licht’ in de duisternis. Als december aanbreekt hoor je overal al mensen zeggen ‘ach, gelukkig is het jaar bijna voorbij’. Ja en dan? Werd je op 1 januari wakker in een gouden wikkel met een compleet ander gezicht? Dacht het ook niet.
Laat 2019 het jaar zijn van verstand
Het is misschien wel duidelijk, maar wat mij betreft gaat het begrip ‘goed voornemen’ voor altijd de prullenbak in. New year, new me – ik wil er nooit meer misselijk van worden. Om nog maar te zwijgen over ieders drang om op Social Media te delen wat je hoogtepunten waren. Waren het jouw hoogtepunten, of is het maatschappelijk gemeengoed? Probeer te boel een beetje te relativeren. Doe dingen die je écht gelukkig maken en laat de drang om dat met de rest te delen even voor wat het is.
2018 was het jaar waarin een jodelend kereltje praktisch op hetzelfde voetstuk stond als Donald Trump – en dat is triest in beide gevallen. Het jaar waarin de wereld nogmaals liet zien dat men de klok wel hoort luiden, maar geen idee heeft waar de klepel hangt. Politiek? Nee joh, gewoon lekker meegaan met het sentiment. Het jaar waarin Johan Derksen aangaf dat homoseksuele voetballers zich niet moeten aanstellen en gewoon uit de kast moeten komen, met als gevolg dat de minister van Emancipatie een hartig woordje Frans wilde spreken met ‘m. We zijn zogenaamd ‘geëmancipeerd’ maar onze acties bewijzen het tegendeel.
Ik hoop van harte dat men in 2019 weer eens actief gaat nadenken. Die grijze massa gebruiken waarvoor ‘ie bedoelt is: nadenken, redeneren en kennis consumeren. Zoals het hoort. Goede voornemens? Hou ze lekker voor jezelf, zorg dat je de punten tackelt die je wil tackelen en neem de tijd die ervoor nodig is. Of dat nu een jaar duurt, of anderhalf – als het maar lukt. Als we dan toch één wens uit mogen spreken, hier, op dit moment, laat dat dan zijn dat we weer de ontwikkelde mens worden die ons in die honderden jaren heeft gebracht waar we nu zijn.