Deze gaat niet over Rudolph van Veen.
Op het internet ben ik opzoek naar pannen. De afgelopen twee weken eet ik alleen nog kaas op brood. Inmiddels komt het mijn neus uit. Gelukkig is de studiefinanciering gestort, een godsgeschenk, dus ben ik op zoek naar pannen. Alle pannen lijken hetzelfde, toch zijn sommige pannen overdreven duurder dan de andere. Je zou toch zeggen dat Google inmiddels door heeft dat ik een arme student ben met een veel te dure kamer in Amsterdam. Computers, ze zijn nog steeds niet te vertrouwen.
Rudolph’s roestvrij stalen pan, voor maar €59,99 op Blokker.nl. Het was Rudolph van Veen, van 24 kitchen. Als puber heb ik dagen naar zijn gekleurde haar op televisie gekeken. Stoned als een garnaal. Ik kreeg er kippenvel van. Kon mijn huid zo bruinbakken in zijn hete pan. Deze man was de kameleon van de keuken. Koken, bakken, braden, grillen. Rudolph deed het allemaal met gemak.
Toen ik gestopt was met overmatig blowen was ik even bang dat ik het zou missen. Samen met Rudolph in de woonkamer. Zijn blauwe haar, mijn groene trainingsbroek, ons kleurenpalet, mijn billen op de blauwe sofa. Een heus kleurenpalet. Zijn gerechten dienden als mijn talismannen. Elke dag vulden ze een beetje van mijn persoonlijkheid aan en weerhielden ze me van onbehagelijke gevoelens. Althans, ik voelde niks. Misschien was dat het wel. Door de wiet was ik verdoofd.
Tot ik op een morgen zijn gerechten niet meer nodig had. Ik kwam van de bank af en begon zelf wat van mijn leven te maken. Ik gooide de wiet in de prullenbak en mijn ingrediënten in een kommetje, klutste het goedje goed door en deed het zo de hete pan in. Af en toe brandde er wat aan en dan bleef er weer een stukje aan de pan plakken. Toch zette ik door. Iets wat ik ook al lang niet had gedaan: doorzetten.
Tegelijkertijd probeerde ik mensen enthousiast te maken over mijn gerecht. Ik liet ze kennis maken met mij. Wat ik kookte was zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid.
Drie jaar na dato en nog steeds ben ik aan het koken. Zonder Rudolph. Het gerecht begint een presentabele vorm te krijgen. De luchtbelletjes beginnen in te zakken. De zoete geur van mijn zelfverzekerdheid vult mijn studentenkamer. Gasten druppelen binnen. Borden kunnen worden opgeschept. Ze raken enthousiast van mijn creatie. Ik heb het tenslotte helemaal zelf gedaan, met vallen en opstaan. Iedereen wilt een vorkje meeprikken.
En ik vraag mij af: is Rudolph de verlosser voor stonede, passieloze pubers?
Wekelijks neemt Florian je mee in de avonturen van het leven, de liefde en de stad Amsterdam. Actuele gebeurtenissen en nieuwe tijden laten dingen anders zien dan dat ze daadwerkelijk zijn.