Call of Duty is uniek
Je denkt misschien ‘uniek, hoezo dan?’. Nou, het spel heeft door de jaren heen een grote fanbase weten te vergaren. Men speelde Call of Duty vanaf de launch datum aan één stuk door. Eerst werd de single player campaign meester gemaakt en vervolgens doken we met z’n allen uren in de online multiplayer. Een aspect dat zijn weerga niet kende, zeker niet bijvoorbeeld Modern Warfare en Modern Warfare 2 – om nog maar te zwijgen over Nuketown in Black Ops 2.
Hoe je ’t ook wend of keert, Call of Duty heeft de afgelopen jaren een bepaalde magie op weten te wekken die bij veel fans van Arcade First Person Shooters nooit meer weg is gegaan. Het gaat ons niet om enorme mindblowing grafische eigenschappen. Ook niet om het wel of niet realistisch rond kunnen lopen in een level – waar andere games voertuigen toevoegen aan online multiplayer – daar blijft Call of Duty lekker essentieel. Ik noem het lekker omdat dat is hoe ik de franchise ervaar. Een no-nonsense shooter die draait om de actie en het competitieve element.
Waar we zo lang op hebben gewacht
De mensen die het bovenstaande ook zo ervaren zullen tevens begrijpen dat de komst van Call of Duty WW2 gezien wordt als een verademing. Met de komst van Advanced Warfare in 2014 sloeg de game een nieuwe weg in. Eentje die door veel gamers van de oude generatie niet zo lekker werd opgepakt. Wat niet wil zeggen dat deze games slecht in elkaar staken, ik speelde ze allemaal en het waren goede games. Echter, het Call of Duty gevoel ontbrak bij mij en dat hoorde ik van meer mensen.
Toen het gerucht ging dat Call of Duty weer terug zou gaan naar z’n roots en een game uit zou brengen rondom WO II werden de meeste gamers wakker uit hun winterslaap. Het was afwachten of de geruchten waarheid zouden worden en – praise the Lord – dat bleek zo te zijn. 3 november 2017 was de dag waarop de hele COD-community met grote vreugde z’n console aanslingerde en klaar ging zitten om weer weg te zinken in een intense game.
Zo ook hier en aan mij de eer om m’n bevindingen op papier te zetten. Iets wat lastig is, omdat het natuurlijk een persoonlijke kijk betreft. Toch heb ik m’n best gedaan om zo objectief mogelijk te blijven en jullie een beeld te geven van de game. Bovendien wil ik duidelijk maken waarom deze Call of Duty WW2 een schot in de roos is.
Terug naar ’40 – ’45
Laat ik beginnen met het verduidelijken waarom ik denk dat de Tweede Wereldoorlog zo’n ‘goed’ onderwerp is voor een game als Call of Duty. De Tweede Wereldoorlog is een onderwerp dat wij allemaal voorgeschoteld krijgen op de lagere school. Sterker nog, we hebben vaak nog familie in de vorm van opa’s of oma’s die deze periode hebben meegemaakt. Dit schept automatisch een bepaalde band met het onderwerp die we met geen enkele andere oorlog hebben.
We lezen verhalen, we horen verhalen en we kijken films. Dit alles geeft ons een indruk van hetgeen zich afspeelde op de stranden van Normandië en in de gortdroge woestijn van Afrika. We kunnen dit nooit meer ervaren (gelukkig maar), maar we kunnen de immense chaos en gebeurtenis wel simuleren. Mede hierdoor is het onderwerp ‘Tweede Wereldoorlog’ zo aantrekkelijk voor gameontwikkelaars. Er is een bepaalde binding met je doelgroep, welke met geen enkele andere gebeurtenis te vergelijken is.
Daarnaast hebben wij – de oudere generatie gamers – Call of Duty leren ontdekken door het strijden als een Amerikaan in de Tweede Wereldoorlog. Het is het onderwerp wat bij ons in ’t geheugen gegrift staat als ‘waar het allemaal mee begon’. Er komt dus ook een stukje sentiment bij kijken – ja dat is mogelijk bij games.
Waarom Call of Duty WW2 zo goed in elkaar steekt
Het is dus niet geheel verwonderlijk dat ’t enthousiasme voor Call of Duty WW2 sinds lang weer een piek kent. En terecht. De game biedt praktisch alles waar we op hoopten en meer. Het begint al bij het feit dat de toepassing van acteurs in hun games, nu écht goed tot z’n recht komt. Dit verhoogt de intense cutscenes en maakt dat je de verhaallijn nóg beter ervaart.
Daarnaast valt het op dat Activision enorme progressie heeft gemaakt wat betreft te graphics van de game. Tuurlijk, je kunt altijd iets op of aanmerken en het is nog steeds niet de top van grafische expressie, maar er is een grote sprong gemaakt. Zeker tijdens het bekijken van de cutscenes valt op te merken dat de acteurs/hoofdrolspelers enorm realistisch zijn weergegeven.
Je trapt af tijdens D-Day, wat dus direct duidelijk maakt dat de game gebouwd is op intense actie. Je valt wat dat betreft met je neus in de boter omdat de kogels vrijwel meteen om je oren vliegen – niet letterlijk natuurlijk. Het is vanaf dat punt ook dat ik opmerkte dat de game aanzienlijk moeilijk is geworden. Waar je voorheen praktisch in een lijn richting de bunkers op ’t strand kon rennen, daar moet je nu weloverwogen beslissen hoe je, al zigzaggend en schuilend achter voorwerpen, naar je doelwit beweegt.
De spanning wordt goed afgewisseld met enorm chaotische momenten en momenten waarop je als Allied Forces een goed overwicht hebt – en dus rustig achterover kunt leunen. Het spel steekt wat betreft de single-player weer oerdegelijk in elkaar. Daar is Call of Duty altijd goed in geweest en dat komt ook in deze game goed tot z’n recht.
Multiplayer, waar we het spel voor kopen
Met een bewuste insteek ben ik niet echt ingegaan op de single-player – dit aspect moet je zelf ervaren. Om daar een oordeel over te geven: het is weer ouderwets Call of Duty zoals we ’t graag zien. De multiplayer, dat is waar we echt naar uit hebben gekeken. Het moet gezegd worden, de single-player (voor zover ik daar progressie heb weten te boeken), creëerde hoge verwachtingen.
Wat direct opvalt is het ranking-systeem en de wijze waarop je je soldaat customized. Het is allemaal veel diepgaander dan voorheen en dat komt mede door de Headquarters insteek. Voorafgaand aan matchmaking én tussen de potjes door loop je in third person rond bovenop de duinen van Normandië. Hier zijn verschillende aspecten die van belang zijn voor je multiplayer progressie. Zo geeft de Quartermaster je nieuwe opdrachten om extra XP te verdienen en kun je bij Mail je periodieke betaling ophalen (waar je dan weer attachments en streaks voor kunt kopen).
Een grote toevoeging in deze COD is wat mij betreft de War game-mode. Hierin speel je in twee teams tegen elkaar en is het essentieel om bepaalde objectives te halen. Denk aan het bouwen van een brug, het beschermen van een tank of het stelen van jerrycans benzine om diezelfde tank vooruit te helpen. Het brengt wat meer diepgang in de multiplayer, iets wat we niet direct gewend zijn van Call of Duty.
De multiplayer voelt goed aan, het is echter wel een klein beetje jammer dat de maps vrij oppervlakkig zijn. Je bent al gauw gewend aan ieder level en de daarbij horende hotspots. Dit zorgt ervoor dat je – in mijn geval – snel irritaties opwekt voor bepaalde punten en maps in hun geheel. Daarnaast is het zo dat bepaalde wapens erg overpowered zijn. Zo kan de amateuristische Call of Duty WW2 speler met een shotgun bovenaan eindigen in een potje. Iets wat bij menig speler voor genoeg frustratie zal zorgen.
Call of Duty kan niet meer zonder zombies
Uiteraard vinden we ook in Call of Duty WW2 nazi-zombies weer terug. Een mode die voor velen weinig tot niets te maken heeft met de essentie van Call of Duty, maar desalniettemin een extreem waardevolle toevoeging is. De tactische lading en het intense gevoel wat je ervaart tijdens het spelen is een waar succes. Inmiddels is de franchise zover gegroeid dat het zombie aspect praktisch een game op zich zou kunnen zijn.
Ook hier is er weer een grote verhaallijn en achterliggende puzzel die je dient op te lossen om het optimale rendement uit je zombie ervaring te halen. De wil om dit op te lossen maakt direct dat de spanning om tegelijkertijd niet dood te gaan toeneemt. Hier slaat Activision de spijker weer op z’n kop – chapeau.
Waarom is dit dan dé comeback van Call of Duty?
Nou, dat ligt in de eenvoud en het vertrouwde gevoel. Het spel is precies wat we verwachten – niets meer, niets minder. Een first person shooter hoort in mijn optiek realistisch te zijn, op een arcade-achtige manier. Mijn personage moet gewoon lopen en niet vliegen, daarnaast moet ik gewoon kunnen schieten en rondlopen. Niets meer, niets minder.
Het competitieve element heeft altijd een grote rol gespeeld bij Call of Duty. Snel progressie willen boeken, rondlopen met een gouden camo op je wapen en hoge killstreaks behalen. Wat dat betreft mis ik de final kill cam een beetje. Deze is verwisseld voor een kill die van grote waarde was tijdens het potje – welke dus vrijwel nooit de laatste is en ook niet per definite de winnende partij. Daarvoor in de plaats is het momentje van fame voor de top 3 van de pot. Deze staan gebroederlijk naast elkaar na afloop van het potje en door middel van je pijltjestoets kun je ze een bepaalde interactie laten doen.
Het zijn subtiele veranderingen die deze game anders maken dan z’n voorgangers. Echter, het is juist het teruggrijpen naar de roots waar deze Call of Duty WW2 een schot in de roos door is. Een no-nonsense shooter met soldaten die zich voortbewegen als echte mensen en een scenario dat velen van ons enorm aanspreekt. Het is en blijft een persoonlijke keuze, maar voor mij heeft deze Call of Duty WW2 weer alles wat een COD hoort te hebben. Sidenote voor de ontwikkelaars: downgrade de shotguns een klein beetje.
Ben jij nog niet in bezit van Call of Duty WW2 of wil je de game uitbreiden? Doe dat gemakkelijk met behulp van een Playstation Network Card.