leestijd 6 minuten
Want wat doe ik nou eigenlijk de hele dag? Ik woon in Amsterdam. Ik werk als account manager en copywriter bij een digitaal bureau. Verder klus ik soms bij in het uitgaansleven of sta ik zelf de bar overeind te houden bij café Struik. Ik vermaak me prima, laat dat duidelijk zijn. Maar dit is niet het grote avontuur dat ik jaren geleden voor ogen had.
Terwijl ik daar bij stil sta voel ik een spanning in me die met de dag toeneemt. Het roer moet om, zoveel is duidelijk. In de bloei van een mannenleven mógen de uren niet ongemerkt voorbij tikken! Diezelfde dag besluit ik mijn 26’ste verjaardag in Libanon te vieren. Mijn neef Jacob (originaliteit is geen kernwaarde binnen onze familie) woont in Beiroet en is meteen enthousiast, het is tijd voor mannendingen. Nog geen 48 uur later sta ik aan de douane uit te leggen waarom ik niet op mijn paspoortfoto van 6 jaar geleden lijk. Ik slaag in mijn opzet om zo min mogelijk als Syriëganger te ogen, met maar een klein beetje vertraging stap ik het vliegtuig in.
Niet zomaar een land
De trip voelt vanaf het begin avontuurlijk. Vergis je niet, Libanon is niet zomaar een land. Sinds de onafhankelijkheid in 1943 heeft het al zoveel conflicten achter de rug dat er zelfs een Wikipedia pagina is met de titel Recente conflicten in Libanon. Nooit een goed teken. Op de pagina valt te lezen over een afgezette president en een Amerikaanse invasie nog voordat de burgeroorlog van 1975 überhaupt is begonnen. Deze strijd resulteert overigens in een bezetting door Syrische troepen (aanvankelijk aangemoedigd door de VS en Israël) die tot 2005 duurt. Meteen daarna volgt een oorlog met Israël die de complete infrastructuur om zeep helpt. Treinreizen is tot op de dag van vandaag niet mogelijk.
Door de oorlog in Syrië zijn de politieke spanningen in het land hoog opgelopen. Hezbollah, een belangrijke politieke partij in Libanon neemt actief deel aan de zijde van president Bashar al-Assad terwijl de soennitische politici juist de tegenstanders van Assad steunen. Het feit dat er tot afgelopen maandag (14-december) geen regering in het land was en Libanon ook nog eens een enorm aantal vluchtelingen te verwerken had (1 op de 5 mensen in Libanon is een Syrische vluchteling) maakte de situatie er niet eenvoudiger op
Kortom, Libanon ken ik van het nieuws, niet van vakantie foto’s.
Beiroet, hipper dan Berlijn
De verassing is dan ook groot wanneer Beiroet één bruisende chaos blijkt te zijn. In de uitgaansstraat Mar Mikhail is een muziek/food festival aan de gang waar ik gemakkelijk zoveel foodtrucks tel als in het Westerpark op een zomerdag. De straat zit bovendien stampvol kroegen die qua hipheid niet onder doen voor Berlijn. Gelukkig worden deze afgewisseld door jaren ’90 horeca relikwieën met namen als Mafia Café, waardoor je toch het gevoel hebt buiten Europa te zijn. De mix is compleet dankzij exclusieve rooftop clubs waar keiharde oliedollars in ijskoude mojito’s worden omgezet en Chanel tasjes minstens zo duur zijn als de borsten waar ze bijhangen (de auteur was als arme westerling gedwongen zijn Red Bull te stelen).
Van de stad naar het land: Bekaa
Volledig geacclimatiseerd en over mijn jetlag heen (dat uur tijdsverschil voel je toch) stap ik met Jacob in de auto naar Bekaa. Bekaa is een vallei op de grens van Syrië en Libanon. Hier ontmoeten we Juan, een vriend van Jacob. Juan bestiert een gigantisch landhuis en rookt graag (Libanese) hasj. Conform de lokale cultuur brengen we de uren door met voetbal, games en pannenkoeken met Kinder Bueno.
Na een kroegentocht wakker worden met hoofdpijn om daarna te gaan blowen heeft weinig met mijn zoektocht naar mannelijkheid te maken, zelfs niet 30 kilometer van ’s werelds grootste brandhaard. Hoewel ik mij prima vermaak is dit niet waarom ik helemaal naar de Syrische grens ben gereisd. Juan biedt uitkomst. De volgende ochtend 5 uur (5 uur ja) stappen we in de 4×4 en rijden we de bergen in om te gaan jagen.
Vogels jagen in Libanon
Zodra we de militaire checkpoints in de vallei achter ons hebben gelaten klimmen we in rap tempo de bergen in. Het is ijzig koud en dat blijft het, zelfs wanneer de zon het eindelijk van de ochtendmist gewonnen heeft. Je zou denken dat mensen zich wel twee keer bedenken voordat ze hun deur uit gaan, maar het tegendeel blijkt waar. Overal op de smalle wegen staan jagers naast hun auto’s de lucht af te speuren. Sommige schieten zelfs vanuit rijdende auto’s zodra er iets beweegt. Knappe vogel die hier de 10 meter haalt.
We stoppen de auto bij een verlaten helling. Juan, niet bepaald een ochtendmens, zondert zich af om vuur te maken voor de koffie. Mijn neef en ik verkennen ondertussen de omgeving. Het uitzicht is adembenemend. Niet voor niets was de regio tot voor kort een toeristische trekpleister.
Opzoek naar wild
De hogere bergtoppen zijn zelfs voor de 4×4 onbegonnen werk. Na de koffie gaan we te voet verder. De wind is zo krachtig dat je erin kunt hangen zonder achterover te vallen. Afgezien daarvan hoor je niks dan de vogels, vogels die zich overigens alleen laten horen en verder verborgen blijven. Al met al is het stil, heel erg stil. We zijn ver van huis.
Eenmaal boven nemen we de tijd om bij te komen en laten we het uitzicht op ons inwerken (selfies met wapens, heel veel selfies met wapens). We kiezen alle drie een eigen weg naar beneden. Het is rustgevend om in deze, haast serene stilte helemaal alleen met de natuur te zijn. Als ik ineens een vogel door de lucht zie schieten komt het als een verassing. Toch komt mijn reactie heel natuurlijk. Het gaat snel, als vanzelf richt ik mijn shotgun en volg ik de bewegingen in de lucht met de loop van het wapen. De vogel tjilpt. Het heeft geen idee van wat er staat te gebeuren. Ik wel. Na de tweede lading hagel is het stil. Voor het eerst in mijn leven heb ik een dier gedood.
Lunch voor mannen
De lunch wordt wat complexer dan normaal. De vogels moeten helemaal worden geplukt. Daarna snij je de snavel en de poten los en breek je de vleugels af. Vervolgens kun je met een snee in de buik de ingewanden (behalve het hart) eruit halen. Aan een stok worden de vogels geroosterd. Vervolgens rol je ze in ongerezen brood met smeerkaas en olijven. Weer eens wat anders dan de weeksuggestie van de Allerhande.
Thuis
Terwijl ik dit schrijf zit ik al lang en breed weer in Amsterdam. Mannelijker ben ik er niet op geworden. Mijn eten komt gewoon weer van de supermarkt en de dagen verlopen net zoals voorheen. Toch stort ik mij met een nieuwe energie op het dagelijks leven. Soms is ruiken aan avontuur genoeg om je weer te motiveren. Soms is ruiken genoeg, net zo lang tot het dat niet meer is..
Lees hier meer over Jacob z’n zoektocht naar mannelijkheid.
